Uğursuzun hekayəti

Ancaq deyilənə görə, heç kəs başqalarının səhvlərindən öyrənmir, hər kəs öz səhvini etməyə üstünlük verir və ondan lazımi nəticəni də çıxarmır

Yalnız tədricən, sağlam düşünərək, yavaş-yavaş anlamağa başlayırsan ki, sənin bədbəxtliyində nə müsəlmanlar, nə yəhudilər, nə də zəncilər və çinlilər günahkar ola bilməz. Onları sevmək, yaxud sevməmək, qəbul etmək və ya etməmək olar, ancaq nifrətə qapılmaq doğru deyil. Yoxsa o nifrət sənin özünü daxildən parçalayıb məhv edər.

Amma bəlkə də, sadəcə biz xoşbəxt olanda həyatımızın neqativ yönlərini yada salmaq istəmir, qəflətən qarşımıza çıxan qaya parçasıyla toqquşanacan bu xoşbəxtliyin axarıyla üzüb ondan həzz almaq istəyirik

Əgər Tanrının qulları insan şəhvətini sonradan günah sayacaqdılarsa, niyə Tanrı bizi yaradarkən bu duyğunu bədənimizə qoydu? Bunu özümdən tez-tez soruşuram və cavabını tapa bilmirəm

Ancaq deyilənə görə, heç kəs başqalarının səhvlərindən öyrənmir, hər kəs öz səhvini etməyə üstünlük verir və ondan lazımi nəticəni də çıxarmır...

Əgər alnına kasıb və aşağı mövqedə olmaq yazılıbsa, zəngin və adlı-sanlı olsan da, yoxsulluğu və bədbəxtliyi dadacaqsan.

heç kəs başqalarının səhvlərindən öyrənmir, hər kəs öz səhvini etməyə üstünlük verir və ondan lazımi nəticəni də çıxarmır...

O vaxt onun cəmi iyirmi iki yaşı varmış və atamdan düz on altı yaş kiçik imiş. Əlli yeddidə onlar evləniblər. Əlli səkkizinci ildə bacım Zərinə anadan olub, altmışıncı ilin yanvarında isə mən dünyaya gəlmişəm. Mənə nənəmin və atamın həmişə fəxrlə yad etdikləri və qırmızı komissar olan babamın adını qoyublar.

Hamı bu faktla fəxr etdiyindən, mənə də onun gülməli və çətin tələffüz olunan adını veriblər: qəhrəman babamın şərəfinə – İlalutdin.

Onun mənim anam Lidiya Alekseyevna Nekrasova olduğunu, təbii ki, artıq anladınız.