İnsan Ne İle Yaşar

Önemli olan tek bir an vardır, o da ‘şimdi’dir. En önemli an şu andır çünkü bir tek ona sözümüz geçer. İnsana en gerekli olan kişi şu an yanında olan kişidir. Çünkü hiç kimse günün birinde bir başkasına işinin düşüp düşmeyeceğini bilemez. Ve de insan için en önemli uğraşı o an yanında olan kişiye iyilik yapmaktır. Zira bu, insanın yeryüzüne gönderiliş gayesidir!

İnsanın içinde ne barındırdığını daha önce öğrenmiştim. Bu defa insana neyin verilmediğini öğrendim. Kendi ihtiyaçlarının bilgisi insana verilmemişti. Ve ikinci kez gülümsedim. Hem arkadaşım olan meleği gördüğüm hem de Tanrı bana ikinci sözün anlamını da ilham etmiş olduğu için mutluydum.

Ama hala üçüncü sözün anlamını bilmiyordum. İnsanın ne ile yaşadığını bilmiyordum. Böylece günler geçmeye devam etti. Tanrı’nın son hakikati de kalbime ilham etmesini bekliyordum. İnsan olarak yeryüzüne inişimin altıncı senesinde o kadınla ikiz kızlar çıka geldi. Kızları tanımıştım. Nasıl hayatta kaldıklarını işittim. Hikayelerini öğrenince içimden, “Anneleri bana çocukları için yalvarmıştı, ben de çocuklar anasız babasız yaşayamazlar dediğinde ona inanmıştım. Ama bir yabancı onları emzirmiş ve büyütmüş” diye düşündüm.

Sonra Tanrı’nın benden öğrenmemi istediği ilk dersi hatırladım: “İnsanın içinde ne barındırdığını öğren” Ve ben de insanın içinde sevgiyi barındırdığını öğrenmiş oldum böylece! Tanrı’nın söz verdiği şeyi bana çoktan öğretmeye başladığını anlayınca mutlu oldum ve ilk kez gülümsedim. Ama henüz her şeyi öğrenmemiştim. Hala insana neyin verilmediğini ve insanın ne ile yaşadığını bilmiyordum.

Sizinle yaşamaya başladım ve aradan bir yıl geçti. Bir adam gelip bir yıl boyunca şekli bozulmadan ve açılmadan giyilebilecek bir çift çizme siparişi verdi. Ona baktım ve aniden omzunun üzerinde arkadaşım olan ölüm meleğini gördüm. Onu yalnızca ben gördüm. Arkadaşımı tanıyordum ve güneş batmadan zengin adamın canını alacağını anlamıştım. Kendi kendime, “Adam bir yıl için hazırlık yapıyor ve akşam olmadan öleceğini bilmiyor” diye düşündüm. Ve aklıma Tanrı’nın bana söylediği ikinci söz geldi: “İnsana neyin verilmediğini öğren.”

Ah çocuğum! Asıl hiçbir şey görmeyen sensin. Nefret gözlerini kör etmiş senin. Başkalarının işlediği günahları görüyorsun tek, kendi günahlarını hiç görmüyorsun.

Şimdi anlıyorum ki insanlara her ne kadar hayatta kalmalarının sebebi kendi çabalarıymış gibi gözükse de hakikatte onları yaşatan sadece sevgidir. Kim yüreğinde sevgi taşırsa o sevgi Tanrı’dandır ve Tanrı o kişinin yüreğindedir, çünkü varlığın sebebi sevgidir.

İnsana en gerekli olan kişi şu an yanında olan kişidir. Çünkü hiç kimse günün birinde bir başkasına işinin düşüp düşmeyeceğini bilemez. Ve de insan için en önemli uğraşı o an yanında olan kişiye iyilik yapmaktır. Zira bu, insanın yeryüzüne gönderiliş gayesidir!

Önemli olan tek bir an vardır, o da ‘şimdi’dir. En önemli an şu andır çünkü bir tek ona sözümüz geçer.

insan kendi çabasıyla değil sevgiyle yaşar, dedi.
– Ne çocuklarının yaşamak için neye ihtiyacı olduğunun bilgisi anneye verilmiştir, ne zengin adam kendisinin gerçekte neye ihtiyaç duyacağını bilebildi, ne de hiç kimse akşam olmadan önce giymek için bir çift çizmeye mi yoksa cenazesi için bir çift terliğe mi ihtiyacı olacağını bilebilir.
İnsanken hayatta kalmamı sağlayan şey kendi çabam değil, yoldan geçen bir adamın yüreğinde var olan sevgiydi,

nsanın içinde ne barındırdığını öğren” Ve ben de insanın içinde sevgiyi barındırdığını öğrenmiş oldum böylece

Kendi ihtiyaçlarının bilgisi insana verilmemişti.