Aşk Varsa Kusur Yoktur

“Eğer yalnızca dış güzelliği için âşık olduysan birine bil ki senin aşkın derinin güzelliğinedir. Bir parça etin güzelliği için bunca cefa çektiğine, derde katlandığına değer mi?”

İnsan yürümeden gitmek istiyor, okumadan bilmek istiyor, bakmadan görmek istiyor, ağlamadan gülmek istiyor... Demem o ki imkânsızı istiyor insan. Bir vermeden on almak istiyor, hiç verip hep almak istiyor. Olmuyor kârî, olmuyor. Zira üstad Meriç’in dediği gibi yaşamak yaralanmaktır. Yaşamak için dahi yaralanmak gerekiyor. İşte dost bulmak ve dost olmak da zannımca bunun gibi. Yâr olmak için yaralanmak gerekiyor.

Güzel nedir? Gözün gördüğü değil, gönle girendir güzel. Gönülde aşk varsa güzeli aramak niye, güzel olan zaten gelir de bulur seni.”

Hikâye bu ya bir gün bilgenin birine sorarlar;

“İnsanın akıllı olup olmadığını nasıl anlarsın?” diye.

Hiç düşünmeden ve beklemeden cevap verir;

“Konuşmasından anlarım.”

Soruyu soran biraz daha zorlayayım diye ya da belki bir akıllılık ettiğini düşünerek sorar tekrar;

“Ya hiç konuşmazsa?” der.

Bilge yine hiç tereddütsüz verir cevabını;

“Daha o kadar akıllısını görmedim..

Yani ki aşk tarifi mümkün olmayandır ve hatta tarif edildikçe kaybolandır o.

“Kırılsan da kırmayacaksın” diye yazıyor kitabın orta yerinde. Lakin bilmiyor ki kırık bir gönlü taşımak ne kadar zordur!

Oysa bildim ki yazmak eksiltiyor insanı, susmak çoğaltıyor. Ve yazmak can yakıyor. Aşk gibi...

“âşık olan güzeli arayıp da durmaz, diyar diyar dolaşmaz, bir güzel uğruna ve o bir güzele meftun olmaz, meftun olduğunu güzel bilir.”

Beyhude dememiş bilenler ki “yazmak iptiladır müptelalara selam olsun” diye.

Sonra Mevlana diyor ki “Sen ey gafil! Güneşin vurduğu bir kerpice aşk ediyorsun. Güneş olmasa o kerpiç güzel mi görünür hiç? Ennihayeti bir kara topraktır o da. Sen üzerine güneş değen kerpice değil de ona nurunu veren güneşe bak! Güzel nedir? Gözün gördüğü değil, gönle girendir güzel. Gönülde aşk varsa güzeli aramak niye, güzel olan zaten gelir de bulur seni.”