Оралхан Бокей. Оз отынды ошірме

Неге соншалық тыныштық? Неге соншалық жаймашуақ ерке өмір? Неге көп ұйықтап, аз жұмыс істейтін болып барамыз? Неге... Неге?» – деген

Әлгіндегі көптен бері көре алмаған, бірақ іштей аңсап, сағынған айлы түн, алтыбақан тілекке аса риза бейкүнә алаңсыз көңілдегі жастар біртіндеп сусып, біріне-бірі білдірмей т

қиыр жайлап, шет қонып, мал қараған қазақтардың көзі көреген болады. Өйткені олар үнемі ат үстінде, таза ауада жүреді. Аспан мен көкжиектен алысты болжайды. Күнделікті табиғи тіршілігінің өзі жанарын дем алдыруға жаратылған. Сондықтан да, бұл халықта көз сырқаты өте сирек ұшырасады. «Иә, қазақтар бірінің көзін бірі шұқып шығармаса, аурудан кете қоймас».

...Өмір ол да бір ағыс. Дауылды күндері толқын атса, күзде сабасына түсіп өз ырғағымен, өз әнімен жайма-шуақ жылып ағады. Көбік шашқан тентек күндері, тасып, шанағынан асар долы шақтары болар. Ал қыс бойы ыңырсып, қорлана мұз құрсаудың астында жатар. Сол өмір атты ұлы өзеннің, әсіресе, көктемгі уақытта арпалысып, ашу шақыра екі жағалауын жұлып жеп, толқынына жармасқан қоқыр-соқыр, тамырынан қопарылған ағаш -салындыларды айдап, күндердің күнінде жағаға лақтырып тастап кетер.

Рас, Құландыда Дархан атты шал бар, қырық жыл бойы поездың қауіпсіздігін сақтап, бір жерден табан тіремей обходчик болып істеген.

Ерлік атаулының ішіндегі ең кереметі - еңбек ерлігі»

Қой, қалқам, қой, – деп қасаң алақанымен ебедейсіз сипалай берді

Бірақ, сол мұрат деген не өзі, бар ма, бар болса қандай? Менің ұға бермесім – осы ғана, басқасы. таңның атуы мен күннің батуы арасындағы күнделікті тіршіліктің көп-көп күйбеңі ғой; біреу ерте, біреу жай тұрар, біреу ерте, біреу жай ұйықтар... айырмасы қане?..

Сіздің кінәңіз не, тарихтан көрсін, мезгілсіз туған тағдырдан көрсін.
– Оларды тағдыр да емес, тарих та емес, менмін ғой тудырған... Қатты екенсің, ұлым, қатты екенсің

үрит болып отырмын