Albertine Kayıp

Birini istediğimiz kadar sevelim, onu kaybetmenin acısı, ıstırabımızla baş başayken, zihnimiz bu ıstırabın şeklini bir ölçüde belirlediğinde, tahammül edilebilir bir şeydir; oysa bundan daha farklı, o kadar insani ve bize ait olmayan, manevi alemdeki, yürek nahiyesindeki bir kaza kadar beklenmedik ve garip bir ıstırap vardır ki, doğrudan insanın kendisinden ziyade, onu bir daha göremeyeceğimizi ne şekilde öğrendiğimizden kaynaklanır. Albertine'i usulca ağlayarak düşünebilir, onu tıpkı bir gece önceki gibi, o gece görmemeyi kabullenebilirdim, ama "kararım kesin" sözlerini tekrar okumak, farklı bir şeydi, tehlikeli bir ilacı yutup belki de ölümcül olacak bir kalp krizi geçirmek gibi bir şeydi. Nesneler, olaylar, ayrılık mektupları, bizzat insanların bizde yaratabileceği ıstırabı artıran ve niteliğini değiştiren, özel bir tehlike içerirler

bir arzumuzun gerçekleşemeyeceğini düşündüğümüz anda, onu tekrar önemseriz; ancak gerçekleşeceğinden kesinlikle emin olduğumuz zaman, peşinden koşulmaya pek de değmediğine hükmederiz.

Zaman geçer ve yalandan söylediğimiz her şey, yavaş yavaş gerçeğe dönüşür