Eylül

Necib’e karşı duyduğu bağlılık, onun böyle bir mutluluğa aday olması onu memnun ediyordu.

Daha sonra onun da korktuğu

’e karşı duyduğu bağlılık, onun böyle bir mutluluğa aday olması onu memnun ediyordu. Daha sonra onun da korktuğu

Necib gülüyordu:

“O hâlde beni yine Hacer Hanım kurtarır. Çünkü bu kabahatte ne kadar az suçum olduğunu herkesten iyi o bilir. Bir türlü ikna edip buraya getiremedim. Önceden öyle değildi, şimdi şair olmuş... Elinden gelse biçilmiş, tartılmış şiir söyleyecek.”

Dünyada öç kadar tanımadığım bir his yoktur. Bugün beni döven birini, yarın biri döverken görsem ağlayacağım gelir

Dudaklarını gözlerime dokunduğun zaman bütün canımın koşa koşa gelip toplandığını, orada sana ulaşmaktan mutlu olduğumu hissediyorum.

Zorla insan cehenneme girer mi?”

“Layık olan mutlu olur veya Goethe’nin dediği gibi ‘Layık olan kazanır ve kazanamayan layık değildir.’”