Gezgin

Fuara çok güzel bir kız gelir çevre köylerden. Yüzünde bir zambak ve gül vardır, saçında günbatımı, dudaklarında ise şafak.

İki adam bir vadide yürürken, biri arkadaşına dağların oradan bir yeri işaret etti ve dedi ki:

“Şu inziva yerini görüyor musun? Orada dünyadan elini eteğini çekmiş bir adam yaşıyor. Tek derdi Tanrıyı bulmak, başka bir şey de gözü yok.”

Arkadaşı:

“İnzivayı bırakmadan, insanların arasına karışmadan insanların acısını ve neşesini paylaşmadan, düğünlerde oynamadan, kaybettiği yakınlarının başında ağlayanlarla ağlamadan Tanrı’yı bulamaz o.”

Birinci adam bu sözlerle ikna olmuştu içten içe ama yine de şu sözler döküldü ağzından:

“Söylediklerinin hepsine katılıyorum. Ancak, bu adam iyi birisi ve etrafındaki insanların görünüşündeki iyiliğini yaşamaktansa yalnızlığını yaşasa iyi olmaz mı?”

Sevgili kızım. Hem gözle görülmeyecek kadar küçük, hem de gözle görülmeyecek kadar büyük olan bizleriz. İkisinin arasında ki yoluz biz.

Ağaç şöyle dedi adama:

“Köklerim kara toprağın derinlerinde ve ben sana meyvemi vereceğim.”

Adam cevap verdi ağaca:

“Ne kadar da benziyoruz birbirimize. Benim köküm de kara toprakta. Ve kara toprak bana meyve vermen için gereken gücü bahşediyor sana; bana da şükranla bu meyvelerden almamı öğretiyor.”

Sessizlik delirtti bizi. Demek ki, boşluklarını sesle dolduran insanları rahat ettirmek için şarkı söylemeyi bırakmamıza gerek yokmuş.

Kudretli ve nazik prensim! Sorularınıza cevap veremem. Ama tek bildiğim şudur ki, nasıl ki felsefecinin ruhu beyninde, şairin ruhu kalbinde ve şarkıcının ruhu gırtlağında bulunur; bir dansçının ruhu bedeninin her yerindedir.”

“Seni seviyorum. Sen güzel bir düşünce, elde tutulamayacak kadar bağımsız bir varlık ve rüyalarımın şarkısısın.”

Ve üç gün sonra yanımızdan ayrıldığında bir misafir ağırlamış gibi hissetmedik kendimizi. Hissettiğimiz tek şey içimizden biri hâlâ bahçede duruyor ve henüz içeriye girmedi duygusuydu