Acımak

Hayat böyleydi. İnsanlar ayrı

ayrı yollara dağılırlardı. Kiminin tuttuğu yolk insanı bu Cevdet gibi muvaffakiyete götürür kimininki de benim vardığım şahikaya çıkarırdı! Bu bir talih tesadüf meselesiydi. Niçinini nasılını sormak beyhudeydi.

Kendi elimle kapadığım kapının arkasında yandım.

Makine gibi mütemadiyen işlemene hayret ediyorlar... Fakat bir zaman sonra alışıyorlar... Bunu tabiî görmeye başlıyorlar..

Kendi elimle kapadığım kapının arkasında yandım.

Hem ne ümitsiz ve çaresiz bir yanış!

İstinat noktaları yavaş yavaş aşınan sonra günün birinde en ehemmiyetsiz bir sarsıntı ile birdenbire çöken binalara benzedim...

Benim için sevmek bir başka insanın vücudundan ruhundan bir parça hükmüne girmek onunla beraber gülüp ağlamak ıstıraplarını paylaşmak demekti