Milena'ya Mektuplar

İki şey bekliyorum sizden: Ya sürecek sessizliğiniz, bu demektir ki: “Üzülme, iyiyim.” ya da yazacaksınız bana.

Düşsüz uykular gibi ağır, can-sıkıcı, yorucu

Gücüm yetmez ki; paltom ağır gelirken, nasıl taşırım koskoca dünyayı sırtımda?

Ne yazık ki insan kendini sözcüklerin içine olduğu gibi koyamıyor; koyabilse ne iyi olurdu, karşı gelindi mi, sözcük savunurdu kendini ya da yok olurdu...

Gülünç denecek kadar acınacak insanlarız.

Bahçenin bir köşesinde açılır kapanır sandalyelerden biri dursa diyorum, yarı gölgelik bir yerde.

“Bugünlerde biraz soluk alıyorum”

birçok şeyin başka türlü olmasını isterdim

oysa ben bütün vaktimi, bütün vaktimden daha çoğunu, yeryüzünün bütün vakitlerini sana ayırmak istiyorum, seni düşünmek, seni yaşamak için.

otuz sekiz yılın ciğerimde biriktirdiği toz toprakla ne denli seninim bilsen!