Taal staat in de politiek en de filosofie centraal. In de Tweede Kamer, op social media en in het publieke debat wordt met woorden gestreden. Wie in staat is tot spreken staat echter nooit vast: in Black Lives Matter, #MeToo en klimaatmarsen eisen mensen die ooit tot zwijgen werden gebracht hun stem op. Bovendien is stilte meer dan de achterkant van de taal. Stilte kan onderdrukken: soms wordt mensen (en andere dieren) hun taal afgenomen, soms wordt er gewoon niet echt naar ze geluisterd.
Maar stilte kan ook een manier van verzet zijn, of een schuilplaats. Luisteren en zwijgen zijn onderdeel van elk goed gesprek. In een wereld waarin steeds harder geschreeuwd wordt kan stilte ons de wereld en elkaar anders laten zien.
In dit filosofische essay brengt Eva Meijer politieke stiltes in kaart. Ze laat een nieuw licht schijnen op discussies over politieke stem. Ook schetst ze de contouren van nieuwe politieke praktijken, want in de stilte van de toekomst ligt het nieuwe besloten.
