Ruski konzul

U prirodi je, konačno, čovjeka da muku razumije tek kad njega pogodi.

Onaj koji trpi zlo najviše zlu i pomaže. Ne može se klečanjem pred laži služiti istini, niti će dželat biti priveden razumu žrtvinim plačem i oproštajem.

Sibirski medvjed hoće da se kupa u toplom moru, pa mu je najkraći put preko Srbije

Graditi može samo onaj koji može slobodno da sanja

pobunu. Zarobljene Arbanase koristi kao najamnike, ali vojska cara Konstantina Devetog odnese pobjedu. Sam Manijakis pogine, a ostatak njegovih plaćenika, Arbanasa i ostalih, razbježi se po planinama južne Albanije, koja će dobiti svoje današnje ime baš po tim strancima – Albanima.

– Još samo… Samo još – otpuhnu starac – zasoli time da su Srbi, pre Albanaca, stigli i u Albaniju!

– Nego šta! – primakoh mu se. – Srbi su današnju Albaniju naselili bar četiri vijeka prije nego što su se prvi Albani, prvi Arbanasi, tamo pojavili. Albanci su stranci, koloni, a Srbi starosjedioci. Nikad koloni i došljaci ne nadijevaju imena rijekama, brežuljcima, planinama, poljima, jezerima ili šumama, sem ako je pusta i nenaseljena zemlja u koju dolaze. U XVII vijeku čak, na prostoru današnje Albanije, nazivi gotovo svih brda, klanaca, livada ili potoka bili su srpskog korjena. Arnauti su od Srba preuzeli i mnoge nazive drveća, voćaka, cvijeća, domaćih i divljih životinja, alata, namještaja, zanata, raznih zanimanja…

mit, kako bi Arbanasi sebe predstavili za starosjedioce Balkana i time pribavili tapiju za pohod na srpske krajeve. Prvi Arbanasi stigli su na Balkan tek početkom XI vijeka: u tome su, naglasih, saglasni svi istoričari od imena i ugleda. Albanus je – stranac, a Albania – strana zemlja, na latinskom. Odakle su, dakle, ti stranci doputovali? – gurkam narogušenog Safedina. Mnogi arbanaski starci na Kosovu i Metohiji i danas, osmijehnem se, pamte jednu zanimljivu legendu. Njihov davni predak je, po toj legendi, stigao iz Arabije…

– Otkuda – trže se Safedin – nearapsko pleme u Arabiji? Pričaš same gluposti, doktore!

– Otuda – ne dadoh se zbuniti – što se kavkaska Arbanija, koju spominju i Porfirogenit i konzul Jastrebov, u ranom srednjem vijeku našla u procijepu između iranskog i vizantijskog carstva, pa je prihvatila da bude vazal arabljanskom vođi kalifu Aod ad Maliku – izgovorih to ime na brzinu i šapatom, jer ne bijah siguran da li sam ga pravilno zapamtio. Kad su arapske trupe krenule u pohod na Evropu, kavkaski Arbanasi kreću sa njima. Vizantijski vojskovođa Georgij Manijakis tuče invazionu vojsku Arapa i hiljade njih zarobljava. Taj Manijakis – gurkam Safedina koji se pretvara da je zaspao – pada u nemilost kod svog cara i diže

u X vijeku o Arbanasima ne zna ništa, a detaljno pripovijeda o svim narodima svoga carstva. On Arbanase spominje samo uzgred, i to kao neka plemena u Potkavkazju. Na Kavkazu je, dodadoh, i danas, jednoj oblasti ime Arbanija. Naklapanja o ilirskom poreklu Šiptara novijeg su datuma i lišena su svakog osnova. Izmišljen je, prosto, taj

A ko kaže da i mi jednoga dana nećemo roditi nekog svog Teslu, Ajnštajna ili Mendeljejeva?

– Vas bi takvi unazadili! Takvi ne pale patrijaršije, takvi ne nabijaju na kolac ljude, takvi ne siluju, ne pljačkaju, ne vade oči volovima, ne ruše grobove, ne kastriraju tuđu đecu, ne kote po tridesetoro… Ne dao mili Bog da namaknete na vrat tu nesreću

Najdraža je poslednja čaša vina i najslađe voće kad ga nestaje.

Uvjerio sam se tada da, ponekad, istinu sa lakoćom zasjeni vješto i mudro sročena neistina.