Aldanan Kadın

“Anna, doğanın aldatmacasından ve alaycı korkunçluğundan söz etme. Ben nasıl onu küçümsemediysem sen de küçümseme. Oraya, sizden ve ilkbaharın olduğu şu hayattan uzağa istemeye istemeye gidiyorum. Fakat ölüm olmasa ilkbahar ne olurdu ki? Ölüm, hayatın önemli bir aracı ve eğer benim için yeniden diriliş ve aşk hevesi kılığına girdiyse bu bir kandırmaca değil, iyilik ve lütuftu.”

Umut bu; bir şey düşünmüyor; hele mihrabı, hiç düşünmüyor.

Fakat mutluluk ve gurur, bu tip durumlarda acıyla iç içedir, onunla bir ve aynıdır; dolayısıyla sen merhamet beklemesen de seni seven ve kendine acıyıp bu saçma büyüden kurtulmaya çalışmanı dileyen insanlar sana merhamet eder.

“Yaptığın düzeltme son derece yerinde anne. Kalp, bir duygusal baş dönmesidir. Çok başka olan bir şeye kalp dememek lazım. Kalbimiz ancak muhakememizin ve mantığımızın onayı altında doğruyu söyler.”

Ben ruhumun ve duyularımın mucizesine inanmak istiyorum, acı ve utanç dolu ruhumun ilkbaharıyla bu doğa mucizesini ulu saymak istiyorum; utancım, bu geç gelen konukla affedilsin.

Anna çok şey biliyor, Anna hiçbir şey bilmiyor. Hayır, onun hiçbir şey bilmediğini söylemek istemiyorum. Acı çekti, delice âşık oldu ve utançtan kıvrandı; bütün bunlardan bir şeyler öğrenilir.

yani Anna’nın korkunç acısı, aslında herkesin özlemini çektiği şeyin özlemini çekmekten ve kendini, duyuları yüzünden kapılıp derinliği karşısında boş yere onuru için mücadele ettiği bir aşağılık duygusuna mahkûm hissetmekten ibaretti.

Buna engel, gelişen hayatsa üzülmenin âlemi yok. Aksine, o hayatın gerisinde kalmak üzücü olur.