In september 1975, bijna anderhalf jaar na de Anjerrevolutie, wanneer de macht van de communisten op zijn hoogtepunt is, schaart een familie van grootgrondbezitters zich rond het sterfbed van een oude patriarch.
Om de beurt vertellen ze het verhaal van hun aftakeling en ondergang. Als een reidans. Een dans van verdoemden tegen het decor van het jaarlijkse volksfeest met knallend vuurwerk, als spoken verklede dronkaards, een processie, fanfaremuziek en, ter afsluiting, het traditionele stierengevecht, waarbij de stier op rituele wijze buiten de arena wordt gedood.
Dans der verdoemden is een nietsontziende roman, waarin Lobo Antunes op zijn geheel eigen, geniale manier het ontleedmes van de menselijke geest hanteert (‘de aftakeling was misschien wel de enige vorm van communicatie die ze over hadden gehouden’),
maar het is ook, zoals we eveneens van hem gewend zijn, een boek vol burleske humor en vaak slapstickachtige taferelen.
