Stel je voor dat je na de bevalling hyperactief bent, niet meer kunt slapen en de realiteit compleet uit het oog verliest. Dat overkwam Manon. Zonder enige psychiatrische voorgeschiedenis ontwikkelt zij een kraambedpsychose en wordt zij op dag twaalf van haar kraambed opgenomen in een psychiatrische instelling. Nadat ze hiervan hersteld is — acht weken later — en weer naar huis mag, heeft ze ineens geen energie meer. Ze voelt zich somber en ervaart angsten, net als 10 à 15 % van alle bevallen vrouwen die een postnatale depressie doormaken.
Manon beschrijft wat ze beleeft en voelt tijdens en na haar kraamtijd. Je leest hoe ze ziek wordt, wat er gebeurt tijdens haar opname en hoe het herstel verloopt. Tussendoor lees je hoe Manons partner dezelfde situaties beleeft. Ten slotte beschrijft Manon hoe zij achteraf, als ze weer gezond is, op de situatie terugkijkt.
Een aantal van de reacties die Manon kreeg op haar ziekte:
— ‘Wat is dat, een kraambedpsychose?’
— ‘Is dat een postnatale depressie?’
— ‘Had je toen a keer van je baby?’
— ‘Waar word je dan tegen zoiets behandeld?’
— ‘Ik dacht juist dat jij een heel sterk persoon was.’
Met het uitbrengen van haar verhaal hoopt Manon meer bekendheid en daarmee openheid te creëren over kraambedpsychose en postnatale depressie.
