Od

Gözüm seni görmek için
Elim sana ermek için
Bugün canım yola koyam
Yarın seni bulmak için

Ten fânidir, can ölmez
Çün, gitti geri gelmez
Ölür ise ten ölür
Canlar ölesi değil

Aşkın aldı benden beni / Bana Sen’i gerek Sen’i / Ben yanarım dün ü günü / Bana Sen’i gerek Sen’i // Ne varlığa sevinirim / Ne yokluğa yerinirim / Aşkın ile avunurum / Bana Sen’i gerek Sen’i // Cennet, cennet dedikleri / Birkaç köşkle birkaç huri / İsteyene ver Sen anı / Bana Sen’i gerek Sen’i”

“Hayır, kolay sanmam; bilakis o bir ateştir; yakar, yandırır. Ama nefsi de kirlerinden arıtır. Sevgili lehine nefsinden arınmayan aşık elbette yalancı kalır!

Ben gelmedim davi için, benim işim sevi için, Dost’un evi gönüllerdir, gönüller yapmaya geldim

Niceler derler Yunus’a kim kocaldın aşkı bırak / Bu aşk bize yeni geldi henüz dahi turfandadır

Sen sana ne sanırsan
Ayruğa da anı san
Dört kitabın manası
Budur eğer var ise

Gönül Çalab’ın tahtı
Gönüle Çalap bahtı
İki cihan bedbahtı
Kim gönül yıkar ise

Sevdaya salma şu garip başını / Akıtır gözünden kanlı yaşını

Kerim’dir onarır kulun işini / Ağlatırsa Mevlâ’m yine güldürür