Мае дзевяностыя

Чалавек зь дзевяностых любіць «Пагоню» і сьцяг, але любіць сябе так і не навучыўся. Чалавек зь дзевяностых упэўнены, што яшчэ трошкі — і ідэальная Беларусь прыйдзе на месца гэтай, няўдалай, змаскаленай і замаскаванай пад незалежную дзяржаву.

У мяне няма ніякага жаданьня шмыгаць носам пад рытуальную бутэльку ці разразаць з кімсьці пракіслы торт памяці, аздоблены ягадкамі-згадкамі пра «нашу цудоўную маладосьць».

Я думаю, што мой цяперашні сьвет значна больш цікавы, заняткі несувымерна зьмястоўнейшыя, людзі навокал глыбейшыя. Мне падабаецца, як мінае мой час.

Жыць настальгіяй — убогі занятак.

Менск зрабіўся месцам падманлівага спакою, узьведзенай у абсалют бясьпекі, узорам паліцэйскай працы.

Дзяржава будуе новы горад на месцы старога

І ўсё ж я маю сантымэнт да Нязнайкавай месяцовай адысэі… Я бачу ў гэтым чалавечку сябе — няўрымсьлівага, рамантычнага, наіўнага, зь ветрам у галаве і поўнага дурацкіх плянаў…

Прыгожая нота, якая ўсё цягнецца і цягнецца.

Калі дзяцінства амаль для кожнага чалавека (якім бы яно ні было) — гэта страчаны рай, дык маладосьць — выгнаньне з раю.

Салдатам вялікай прапагандысцкай бітвы. Вэтэранам, ахвярай, маленькім жаўнерыкам «халоднай» вайны. Вайна — добрая інфармацыйная нагода, вайна — самы прадаваны трэнд, вайна робіць любую літаратуру бачнай.