Белая муха, забойца мужчын

то ўратуе нас?» — сказаў я патасна, сам разумеючы, наколькі лішнімі былі гэтыя словы.
«Толькі Джонатан Сўіфт, сьпелыя сланечнікі і здаровая русафобія, — адказала Босая

выйшаў на жоўтую, поўную надзей тваіх дарогу.

У вёсцы не прынята замыкацца, але чалавек зь Міхалінаў павесіў на дзьверы замок. Яму можна, ён дачнік.

руцэ ён трымаў пакамечаны зборнік сканвордаў, якім раз-пораз адганяў сумневы і дробных інсэктаў,

і мы пабеглі ў вежу, і цемра расступалася перад намі, як варта з жаночых твараў, як дарога з гарачых камянёў. Босая. Босая, сама сабе бес, босая дзеўка без цара ў галаве, вольная віціна, што карае таго, хто ёй трапіцца, бо той заўжды і ёсьць вінаваты.
Сустракаць цябе ў прыцемках, у калідорах вузкіх вуліц, на пешаходных пераходах, у пераходных пэрыядах ад канца сьвету да канца сьвету. Трымаць цябе за рукі ў сьцюдзёных аўтобусах пасярод безнадзейнасьці і галасоў ні пра што. У хрушчоўках, падобных да хмарачосаў, у гарадах, падобных да вакзалаў, між закладзеных старонак кніг, у старых апранахах, якія абвязваюць матузкамі мой лоб і сьціскаюць мяне да памераў слова.
Выклікаць цябе зь нябыту, наклікаць на сябе бяду.

загіпнатызаваныя цяжкай п’янай песьняй, мае браты, жанчыны і людзі,

За сьцяною рабілася нешта неверагоднае. Я сядзеў, здранцьвелы, зь цяжкай, як з пахмельля, галавой і ўяўляў сабе той пакой: перахрысьціўшыся і ўзяўшы за рукі-ногі Родзіну-маць, усе гэтыя людзі паварочваюць статую галавой да шпалерных цьвяточкаў, і на грудзях іхных, нібы пруткі ў пальцах экстрасэнса, няўрымсьліва торгаюцца вялікія крыжы. Яны размахваюцца доўга, сюды-туды, сюды-туды, яны цэляць у самае сэрца сьцяны, што нас разьдзяляе, яны зараджаюць Родзіну-маць мацункам Гагарына, Тупалева,
Калашнікава, Великой Русской Литературы і широкой реки Волги. Зараз яны ўдараць тупым канцом Родзіны, зараз яны ўдараць благім канцом…

А суседзі ў нас былі ня тыя, каб іх можна было прыструніць такім лыпаньнем. Нават стрэл угару наўрад ці мог бы іх спыніць. Хіба што ва ўпор — дый тое ня факт… Гэта былі расейскія турысты — тыя самыя турысты, якія адным сваім выглядам наводзяць жах на гатэлі, авіякампаніі і простых мінакоў ва ўсіх гарадах
Эўропы і яе ваколіцах.

Ты так любіш гісторыю, — спыталася яна неяк, выслухаўшы ад мяне лекцыю на тэму нашай вялікай перамогі пад Воршай. — Але чаму? Патлумач».
«Таму што той, хто ня ведае сваёй гісторыі, ня мае будучыні», — адказаў я павучальна.
«А калі ў цябе яе проста няма? — не адчаплялася яна. — Калі ты ёсьць, а гісторыі — не было?»
«Так не бывае».
«Тады скажы мне — дзе гісторыя мухаў? Напрыклад, вось гэтай мухі? А ў яе ёсьць будучыня».
Я не знайшоўся, што адказаць ёй. Дый што можна было адказаць на такую лухту?

«Што ўратуе нас?» — сказаў я патасна, сам разумеючы, наколькі лішнімі былі гэтыя словы.
«Толькі Джонатан Сўіфт, сьпелыя сланечнікі і здаровая русафобія, — адказала Босая мне ў тон, нібы зьдзекуючыся, і засьмяялася.