Müslümanca Düşünme Üzerine Denemeler

İslâm’da aklı aşan şeyler vardır, fakat akla aykırı bir şey yoktur.”

İslâm, aklı, insanın bilme gücünü reddetmez, fakat değindiğimiz felsefî anlamıyla da ne akılcıdır, ne de akıldışı yanlısıdır. İslâm, bilginin kaynağını “Vahy”e dayandırır.

Müslüman, bid’at haline gelmiş geleneklerin bekçiliğini yapmaz

Kendini büsbütün yemeden içmeden keserek yaşayan bir Hıristiyan keşişin sürdürdüğü riyazetin, İslâmî riyazete göre daha meşakkatli olduğunu ileri sürenlere, açlığa katlanmak mı zordur, yoksa açken büsbütün doymadan sofradan kalkabilmek mi, sorusunu yöneltmeli. Sünnet üzere yaşayan Müslümanların hayatları boyunca tıka basa doyarak sofradan kalkmadıkları düşünülürse, buradaki riyazetin sıkılığı daha iyi anlaşılabilir. Yeter ki, tıka basa doymayı reddeden kimse tababet böyle emrediyor diye değil de, rabıta kastıyla, yani sünnet böyle olduğu için böyle yaptığının bilincinde olsun

Bir insanın amelleri şeriata uygun değilse, onu uçarken bile görseniz itibar etmeyiniz.”

Batı âleminde bugün bilim diye anılan hadisenin kökenindeki telâkki tarzının dine muhalif bir zihniyeti yansıttığını, bugün çoğumuz hemen hemen unutmuş görünüyoruz.

Müslüman için öngörülen hayat tarzı Kur’ân’da ve Sünnette belirlenmiş ve Müslümanların yaşantıları ile örneklendirilmiştir.

Bizzat kendisi bir “dogma” haline getirilmiş olan bilim karşısında İslâm’ın ne dediği bu Müslümanları yakından ilgilendirmektedir. İslâm’ın bilimi reddetmediğini, bilâkis teşvik ettiğini söylemek çoğumuzun hoşuna gidiyor. Oysa İslâm’ın reddetmediği bilimin ne olduğu, mahiyeti hususunda sanırım az kimse kafa yormaktadır.

Keza kavmiyetçiler, “Kişi kavmini sevmekle kınanmaz” mealindeki hadis-i şerifi kendilerine rehber edinirlerken doğru bir söze sarılıyorlar, fakat bu doğruyu batıl bir yola ve batıl bir amaca yöneltiyorlar.

Batı’nın kafa yapısı, dini de felsefe haline getirmiştir. Dinin hayata müdahale edecek, hayatı sevk ve idare edecek özünü iptal etmiştir. Marx, din afyondur, derken asıl bunu anlatmak istiyordu. Yani Hıristiyanlığın artık insanı harekete geçirici, sevk ve idare edici özünü yitirdiğini vurgulamak istiyordu. Oysa dinin hakikati, zihnî bir spekülasyon (düşünce birikimi) olmak değil, doğrudan doğruya insana bir hayat tarzı getirmektir. Yani yaşanacak bir şeydir din. Vehimlerle, hayallerle, illüzyonlarla ilgisi yoktur.