Sonsuzluğun Sonu

Yeni Noys belki birçok yönden daha mükemmel bir insan olacaktı ama, Harlan ne istediğini iyi biliyordu. O, buradaki, şu anda gözleriyle gördüğü, bu Gerçeklik'te yaşayan Noys'u istiyordu. Kusurları varsa, onları da istiyordu

Gariptir, ilk kez düşüncelerinin arasına "sevmek" kelimesi karışıyordu ve hiç yadırgamıyordu

Kaşlarını çattı! Bütün bunları bağlayan şey neydi acaba? Neyi bulmaya çalışıyordu? Onu, bulunacak bir şeyler olduğuna inandıran neydi?

Kafasında bütün düşünceler birbirine giriyor, dönerek kay boluyor, bir karmaşa içinde, tuhaf, hemen hemen komik denebilecek, fakat tamamıyla rahatsız edici olmayan sonuçlar doğuruyordu

Zaten en ayrıntılı ihtimal hesapları bile bütün kontrol edilemeyen faktörleri, şans ve risk etkinliklerini yok edemiyordu. Zaten böyle olmasa, Gözlemcilere ne lüzum vardı.

Kurallarda bir defa değişiklik yapıldı mı, her şeyde büyük bir karmaşanın meydana gelmesi kaçınılmaz olur.

Zaman'da Ölümlülere öğretmeye çalıştıkları tarih her Gerçeklik Değiştirmesi'yle değişir. Bunu fark edemezler. Her Gerçeklikte onlara göre tek tarih kendi tarihleridir

Zaman için, eğer kendini Sonsuzluğa vakfetmişsen, ki ben öyle olduğuna inanıyorum, senin için fark etmeyecektir. Artık aptallar seni dışlayacak ve sürgündeymişsin gibi gelecek.

Bir dâhinin beyni gerçekten, inzivaya çekilmişe benzeyen bu adamın saçsız ve düzgün alnının arkasında olabilir mi? Binlerce kırışıklığın içine oyulmuş gibi duran şu küçük gözlerden fışkıran, korkunç zekâ mı yoksa yalnızca tatlı huylu bakışlar mıydı?

Sonuç olarak kendi fikirleri ne olursa olsun, Harlan bir gözlemci'ydi ve ideal bir Gözlemci, duygulan algılayan sinir yolları, raporlan veren mekanizmasına bağlı bir yapı demekti.