Een vrolijke doorgehaalde zomernacht was het begin van een bijzondere, bij vlagen hilarische correspondentie tussen drie vrienden: twee schrijvers en een componist.
Een aanstekelijke briefwisseling over jazz (veel jazz), literatuur, schrijven, componeren, schrijfmachinelinten die vervangen moeten worden, platencollecties die van de plank vallen, de winkel waar Gerrit Kouwenaar zijn spijkerbroeken koopt, de Thaise joints die saxofonist Benjamin Herman en Remco Campert op de Afsluitdijk rookten, de betekenis van keukentrapjes in een tram, de beleefdheidswedstrijd van A. Alberts, het voor straf buiten roken en de uitkomst van de elektrische sigaret.
Bernlef, Campert en Loevendie beschrijven hun soms wonderlijke kijk op heden en verleden, maar vervallen niet tot nostalgie. Je kunt niet alleen leven van nieuwe herinneringen, zegt de eerste. Oude mogen er ook zijn. Met nostalgie heeft dat niets te maken vind ik. Dat is een verlangen naar terugkeer naar het verleden en daar heb ik althans geen last van. Maar bepaalde zaken uit het verleden koester ik.
CC is een improvisatie voor drie heren.
De dichters Bernlef (1937) en Campert (1929) en de componist Loevendie (1930) delen een aanstekelijke hartstocht voor jazz, waarover ook alle drie geschreven hebben.
