Op achtjarige leeftijd ziet Caitlin Doughty een leeftijdgenootje dood neervallen. Dit moment raakt haar diep, maar haar ouders, die ook getuige zijn van het ongeluk, weigeren erover te praten. Ze hekelt de manier waarop haar ouders, en vele anderen in het Westen, met de dood en dode mensen omgaan en besluit daarom op twintigjarige leeftijd in een crematorium te gaan werken.
In Als de rook om je hoofd is verdwenen beschrijft ze haar jaren in het crematorium. Zonder iets te verbloemen vertelt ze over het dode lichaam, het ophalen van lijken, de preparatie in het crematorium, de verbranding, de verwerking van botten en het verzamelen van de as. Op liefdevolle wijze en met de nodige (zwarte) humor maakt ze de dood bespreekbaar.
