Жалын

Асылы, адам құлқы әр түрлі. Біреулер осы өмірді өтпестей көреді, қанағаттан айырылады, көз алдындағы қызарған мен жылтырағанның бәрін өзгеден бұрын шеңгелдеп, өзіне иемденіп қалмақ боп омақаса жығынып әбігер. Көзде қызыл, кеудеде қыжыл; бір өзінен өзгеден бәрін қызғанады. Сондықтан айналасына көз алартып, бұғып тұрып тас лақтырудан да жүз жанбайды.

Солар да Дәурен сүрдім, адамша тіршілік еттім, ғұмыр кештім дей ме екен?..

Енді біреулер өмірді күрмеуге келмейтін қысқа жіптей көреді. Күндер өткен сайын ажалға, өзінің ақырғы сағатына жақындай түскендей сезеді. Сондықтан оны өмірден гөрі өлім көбірек толғантады. Өзі әжептәуір тақуалау келеді. Тірлік қамына тым енжар, салғырт...

Ғылымды, не өнерді жеңіл-желпі кәсіпке айналдырып, күн керіс жасамақ болғанша, қолға күрек алып жер қазған дұрыс.

Ғылым ордасы, өнер ордасы — ақыл, ар ордасы. Бұл ордаларға тек ардан туған, арман қуған адам ғана кіруге тиіс. Ақыл, ар ордаларының есігін ашқан әр адам тек ақылға ақыл, арға ар қосуға ғана келуі шарт.