Martı

Kostya, ha sahnede oynamış, ha yazmışız; asıl önemli olan, ün değil, sabretmeyi, zorluklara dayanmayı bilmektir. Acılara katlanacak, inancınızı kaybetmeyeceksiniz.

işin aslının, biçimin yeni ya da eski olmasında değil, tarza aldırmadan, içinizden geldiği gibi yazmak olduğu kanısına varıyorum.

Felsefe yapmak ne kadar kolay doktor, ama sıra konuşulanları hayata uygulamaya gelince hiç de öyle değil.

Yaşamak ciddiye alınmalıdır.

Bir edebi eserde belirli bir temel düşünce bulunmalı. Yazar neden yazdığını bilmeli; o güzel yaratıcılık yoluna hangi amaçla girdiğini bilmezse, yönünü şaşırır ve yeteneği onu mahveder.

Sanatın tadını alan kişiler başka hiçbir şeyden haz almazlar diye düşünürüm hep.

Herkes elinden geleni, kalbinden geçeni yazar.

Ama bu göl, sanki bir martıymışım gibi beni kendisine çekiyor… Bir martının denizi özlediği gibi özlüyorum burayı…

bütün varlıklar hüzünlü döngülerini tamamlayarak sönüp gittiler, yaşayan bütün varlıklar… Binlerce asırdır yeryüzünde tek bir canlı bile yaşamıyor; şu zavallı ay boşuna yakıyor fenerini gökyüzünde. Çayırlarda turnalar çağrışarak uyanmıyor, ıhlamur ağaçlarında mayısböceklerinin cırlamaları duyulmuyor. Soğuk, her yer buz gibi. Boş, bomboş. Korkunç, çok korkunç.