Mieć czy być?
Odpowiedź na to pytanie popycha Rafaela de Valentina do samobójczych myśli. Jego życie naznacza permanentny brak. Traci rodzinę, przeżywa nieszczęśliwą miłość, nie potrafi spełnić się zawodowo ani jako dramaturg, ani jako filozof. Do tego przegrywa wszystkie swoje pieniądze.
Czy w świecie zdominowanym przez materializm i gromadzenie dóbr jest w stanie przywrócić człowiekowi wiarę w sens jego istnienia?
Gdy Rafael przypadkiem trafia do sklepu z działami sztuki, wydaje się, że szczęście może powstać jedynie dzięki magii… Mężczyzna natrafia bowiem na nietypowy talizman.
Honoré de Balzac francuski pisarz określany mianem „mistrza realizmu", który żył w latach 1799–1850. Dzieciństwo spędził na prowincji, studiował prawo w Paryżu, ale swoje życie poświęcił pisaniu. Był tytanem pracy, pisał po kilkanaście godzin dziennie. Czynnie uczestniczył w życiu literackim. Jego największe dzieło to cykl „Komedia ludzka", w którym przedstawił czasy od rewolucji francuskiej do rządów Ludwika Filipa. W prozie łączył elementy realizmu z romantyzmem. Portretował kobiety po trzydziestce, mężatki — stąd popularne sformułowanie „kobiety w wieku balzakowskim". W Polsce pisarstwo Balzaca upowszechnił Tadeusz Boy-Żeleński, który przetłumaczył i wydał znaczną część „Komedii ludzkiej". Debiutował w 1829 roku utworem „Szuanie". Jedne z jego słynnych powieści to m.in. „Ojciec Goriot", „Stracone złudzenia" czy „Eugenia Grandet". Autor zasila grono najwybitniejszych twórców pierwszej połowy XIX wieku.
