Меланхолія

Без жалю пакідаю гэты няшчасны глухі горад, дзе праўчыўся чатыры доўгіх гады і дзе ўсе мы мелі столькі думак і жаданняў, надзей і планаў, ціхіх радасцей і ўцех, юнацкага сяброўства...

Надумаўся ўзяцца за сялянскую працу, працаваць да поту, гаварыць з людзьмі, казаць ім аб вызваленні і лепшым жыцці, усведамляць іх... Адпачнуўшы троху ў бацькі, паехаць зноў у свет, на сваю працу, а там ужо будзе відаць, што і як

«Вось яны, гаспадары краю, будзь яны прокляты

паны на парцы стаеннікаў.

Хацелася кінуцца на яе ніц, прытуліцца блізенька грудзьмі і галавою і заплакаць

Пайшоў туды, дзе была дзедава могілка сярод могілак усяе радні.

была б добрая мне жонка, каб я не ўчыўся і сядзеў на мужыцкай гаспадарцы... А падумай я зрабіць гэта цяпер, усе будуць супраць мае думкі

Лявон ідзе чысцейшы за ўсіх, яму нават няма патрэбы мыцца, даволі памыць толькі рукі, але затое на сэрцы ў яго так дрэнна, як ні ў кога.

Пустота нейкая засцілала яго ўсяго. Найлепей было б зрабіць сабе смерць, і нават там, на чужыне, не едучы дамоў

Усе бачылі, што Лявон стараецца, і самі стараліся, каб ён не збіўся і каб не было яму сорамна