Шәкәрім Құдайбердіұлы

Арғы атам - Адам Ата, хақ пайғамбар,

Айрылып Хауа Анадан болыпты зар.

Дұғасын осы арада қабыл қылдың,

Бере көр тілегімді паруардігар!

Шығарма Ләйлә дертін жүрегімнен,

Айырма ғашық отын сүйегімнен.

Зарлатып өмірімде күйіп-жанғыз,

Өзімнің болды дейін тілегімнен.

Ләйләнің мен алмасам құрметті атын,

Көңіліме қатты бекіт махаббатын

Жаныңнан жанымды артық көргенім жоқ,

Екеуінің мойнына арқан салып,

Екі аттың құйрығына байлап алып,

«Матайлап» ұран салып шауып-шауып,

Өлтіріп бір төбеге қойды апарып.

Тастады бесігімен баласын да,

Өлді-өшті, оны ешкім ойламаса.

Қарағым! Мен өлді деп қайғы жеме,
Білемісің, жан өлмейді, өлер дене.
Келгенде амандаса бейітіме,
Сөзіңді айт тірідегі, өлді деме.
Құр денем білмесе де, жаным

Десеңіз жанға өлшеген жалғыз балам,
Кешіңдер қарызыңды, ата-анам!
Тілегім - өлерімде сүйме мені,
Мәжнүннен басқа жанға тәнім арам.

Маңымнан аулақ кетсін онда өзгелер.
Жетпей ме тірілікте бермегенің,
Денемді тым болмаса оңаша бер.
Басымда зарланғанда Мәжнүн келіп,
Шыға тұр қабірімді оған беріп.

Көп тілегі- көл»

«Қарағым, - деді Ләйлә, - қарызыңды ал,

Құшақтап, қойыныма қолыңды сал.

Жолықпақ күнде мұндай табылмайды,

Бір татқыз тым болмаса тіліңнен бал.

Екеуін бір емшектен емізбеске

Алланың бір хикметі болса керек»