William Shakespeare

Ah, sevgili oğlum Edgar,

Aldatılan babanın öfkesi seninle beslendi!

Ölmeden önce, sana dokunup seni bir görebilseydim,

Gözlerime yeniden kavuştum derdim.

Zamanımızın laneti bu: Deliler gösteriyor körlere yolu.

Varlığın kaynağını küçümseyen kimse

Engel, sınır tanımaz yolu üstünde.

Yaşam özünü aldığı, beslendiği gövdeden

Kendini çekip koparan dal kurumaya mahkûmdur.

Doğduğumuzda ağlarız,

Çünkü bu büyük maskaralar sahnesine çıkarız.

Sen mutluluk veren bir ruhsun,

Oysa ben ateşten bir tekerleğe bağlıyım

Ve gözyaşlarım erimiş kurşun gibi

Akıp yakıyor benliğimi.

İnsan pekâlâ burada da çürüyebilir.

EDGAR

N'oldu? Yine o kara düşünceler mi?

İnsanlar, bu dünyaya gelişlerine katlandıkları gibi,

Göçüp gitmeye de katlanabilmelidirler,

Önemli olan, hazırlıklı olmaktır ölüm gelince.

Hayat o kadar tatlı ki!

Her an ölüm acısıyla bin kez ölürüz de,

Göze alamayız hemen ölmeyi!

En sefil dilencinin bile

İhtiyacından fazlası bulunur çıkınında.

İhtiyacı olandan fazlasını vermezsen doğaya,

Yaban kazları bu yana uçuyorlarsa eğer,

Kış henüz geçmemiştir.[121]

Çullar giyen babaya

Evladı kör kör bakar,

Parası bol olana

Evladı sevgiyle akar.

Talihten yana en yoksul, en aşağıda olan kimse,

Hep bir umut ile yaşar, çekinmez hiçbir şeyden.

En acıklı değişim, yüksekteyken, iyiden kötüye olanıdır,

Kötü durumdakiler içinse her değişim iyiye doğrudur.