Kaynar suyun metalin içinde çıkardığı o hafif uğultu… Üzerine eklenen çay kokusu… Mahallenin arka sokaklarından denize uzanan ince bir buğu… Semaver, işte bu buğunun içinde doğmuş bir kitap.
Sait Faik’in ilk öykü kitabı olan Semaver, 1930’ların İstanbul’undan küçük kesitler sunar. Fakat bunlar, ansiklopedik bir şehrin resmi değil; iskelede balık temizleyen bir adamın elleri, yağmurdan sığınan çocukların titrek kahkahası, gece yarısı fener ışığında sallanan bir sandal gibidir. Yazar, sokağın sıradan seslerini alır, onlara unutulmaz bir tını kazandırır.
Bu öykülerde kahraman yoktur, zafer yoktur—ama insanın kalbine dokunan o küçücük anlar vardır. Bir çayın telvesinde görülen geleceğin telaşı… Bir martının kanadında gizlenen yolculuk arzusu… Bir semaverin başında kurulan ve çoğu zaman sessizlikle biten dostluklar…
“Yaşamak, biraz da bir semaverin başında beklemektir,” der gibi yazar;
sabrın, paylaşmanın ve bekleyişin şiirini anlatır.
Semaver, edebiyatımızda bir başlangıçtır—ama aynı zamanda bitmeyen bir davettir. Sayfaları çevirdikçe, bu davetin sizi eski bir ahşap masaya, üzerine buharı tüten bir ince belli bardağın yanına oturtacağını hissedeceksiniz.
